در این نوشته می خوانید:
ارتودنسی پیشگیری یک تشخیص زودهنگام مشکلات آینده دندانپزشکی در کودکان مانند اوربایت، آندربایت، ناهنجاری های فک و شلوغی دندان ها است. بدین ترتیب این مشکلات پیش از رشد دندان های دائمی قابل درمان و حتی پیشگیری می باشند. در ادامه درباره مزایای ارتودنسی پیشگیری، خطرات عدم انجام آن و تمام حقایقی که باید درباره آن بدانید، صحبت خواهیم کرد
ارتودنسی پیشگیری، که به عنوان ارتودنسی مرحله ۱ نیز شناخته می شود، نوعی تشخیص زودهنگام برای مشکلات دندانی کودکان، راهنمایی برای رشد دندان ها و اصلاح مال اکلوژن با مداخله اولیه به منظور بهبود نتایج در آینده است. بدین ترتیب با تشخیص اولیه، متخصص ارتودنسی قادر است فک کودک را برای رشد دندان های دائمی آماده کند.
به محض رشد دندان های دائمی، متخصص ارتودنسی شروع به اصلاح دندان هایی که نیاز به اصلاح دارند، می کند که به آن روش ارتودنسی مرحله ۲ گفته می شود. در صورتی که ارتودنسی مرحله ۱ پیش تر انجام شده باشد ارتودنسی مرحله ۲ بسیار ساده تر خواهد بود.
هدف از درمان ارتودنسی دو مرحله ای، دستیابی به یک لبخند زیبا و سلامتی دندان های دائمی است. البته همه افراد تحت درمان ارتودنسی پیشگیری قرار نمی گیرند، و در برخی موارد ممکن است توصیه شود که بیمار برای دریافت مراقبت ها و درمان، کمی صبر کند تا بزرگ تر شود.
درمان ارتودنسی پیشگیری منجر به موارد زیر می شود:
هدف از درمان مرحله یک، هدایت رشد فک به منظور قرارگیری تمامی دندان های دائمی در جای خود و بهبود نحوه قرارگیری فک های بالا و پایین در روی یکدیگر است. مرحله اول معمولا در سنین نزدیک و قبل از بلوغً شروع می شود، هنگامی که رشد اندام های صورت کودکان را می توان به نحوی راهنمایی کرد که فک های او به درستی تراز شده و برای رشد همه دندان های دائمی آنها فضا ایجاد شود. ارتودنسی پیشگیری موفقیت آمیز، سبب می شود بدون اینکه دندان های دائمی تحت تأثیر قرار گیرند یا به شدت جابجا شوند، به طور صحیح رشد کنند.
در بین فاصله میان دو مرحله، دندان های دائمی به همان صورت که درآمدند باقی می مانند. البته استفاده از دستگاه های ریتینر بسته به اینکه آیا در رشد دندان ها ایجاد تداخل می کند یا خیر، ممکن است توصیه شود. در این مرحله بهتر است به دندان های دائمی موجود اجازه آزادی در حرکت دهید.
به خاطر داشته باشید که در پایان مرحله اول درمان، دندان ها هنوز در جایگاه نهایی خود قرار ندارند و این امر در مرحله دوم، پس از درآمدن تمام دندان های دائمی مشخص و انجام می شود. گاهی کشیدن برخی از دندان های اولیه (شیری) کودک، به تقویت رشد دندان ها در مرحله استراحت کمک می کند. بنابراین، تعیین قرارهای ملاقات با متخصص دندانپزشکی اطفال تقریبا هر شش ماه یک بار ضروری است.
هدف از مرحله دوم درمان اطمینان حاصل کردن از اینکه هر دندان در محل دقیقی در دهان درآمده و با لب ها، گونه ها، زبان و سایر دندان ها هماهنگی لازم را دارد. با برقراری این تعادل، دندان ها به طور صحیح با یکدیگر عمل می کنند.
مرحله دوم درمان ارتودنسی زمانی که تمام دندان های دائمی درآمدند و نیاز به براکت ها یا الاینرها روی دندان ها است، آغاز می شود. اغلب، کودکانی که تحت درمان ارتودنسی پیشگیری قرار می گیرند، نیاز به مدت زمان کوتاه تری در مرحله دوم ارتودنسی خواهند داشت. ریتینرها پس از این مرحله برای حفظ موقعیت جدید هر دندان استفاده می شوند.
در برخی موارد متخصص ارتودنتیست پس از تشخیص زودهنگام مشکل، باید پیش از شروع درمان ارتودنسی صبر کند تا تمام دندان های دائمی رشد کنند. در سایر موارد، لازم است تا پیش از در آمدن دندان ها پزشک درمان را شروع کند تا اطمینان حاصل شود که دندان ها در وضعیت بهتری قرار می گیرند.
درمان زودهنگام ارتودنسی به دلیل مزایای آن حائز اهمیت است:
زمانی که یک ارتودنتیست با تجزیه و تحلیل دندان های کودک درمی یابد که کودک با ازدحام دندان ها مواجه است، ممکن است گسترش قوس فک به منظور ایجاد فضای مورد نیاز برای رشد دندان های دائمی را انجام دهد. این تضمین می کند که دندان های دائمی در یک موقعیت بهینه و زیباشناختی رشد می کنند.
در صورتی که فک خارج از جای اصلی خود قرار گرفته باشد، متخصص ارتودنسی ممکن است عمل اصلاح فک را انجام دهد، بنابراین فک در مسیر و جای صحیح خود قرار می گیرد. با اصلاح و تقویت رشد فک، خطرات بروز مشکلات دهانی آندربایت و اوربایت کاهش می یابد.
همچنین تشخیص زودهنگام دندان هایی که درنیامدند نیز ممکن می شود. تقریباً در حدود ۶٪ از افراد، دندان دائمی دارند که هرگز در جای دندان های شیری رشد نکرده است. در چنین شرایطی، گزینه های درمانی شامل بستن فضای ناشی از دندان دائمی درنیامده، یا جایگزینی آن با دندان مصنوعی است.
هنگامی که والدین برای تشخیص مشکلات دندانی کودک، صبر می کنند تا رشد فک کامل شود و تمام دندان های کودک دربیآید، این احتمال وجود دارد که برای درمان مشکلات دندان های دائمی در مرحله ۲، نیاز به کشیدن دندان وجود داشته باشد تا موفق به حل مشکلات دندانپزشکی که در صورت دریافت درمان ارتودنسی پیشگیری می شد بدون خارج کردن دندان درمان کرد، شوند.
هنگامی که کودک درمان ارتودنسی پیشگیری را دریافت نمی کند، در زمان بزرگسالی، این احتمال وجود دارد که دندان های دائمی آنها پس از اصلاح، دوباره به وضعیت قبلی خود بازگردند. زیرا در چنین شرایطی به جای ایجاد فضایی برای رشد دندان ها، به آنها اجازه داده شده است تا در یک محیط شلوغ رشد کنند.
به طور کلی درمان ارتودنسی پیشگیری با نزدیکی به سن هشت سالگی کودکان آغاز می شود تا متخصص ارتودنسی بتواند نحوه رشد فک و دندان های آنها را بررسی و ارزیابی نماید. در این سن، مشکلات دندانپزشکی که آنها در چهار یا پنج سال آینده با آن مواجه خواهند بود قابل شناسایی است. انجمن ارتودنتیست ها توصیه می کنند که همه کودکان برای ارزیابی حداکثر در اواخر هفت سالگی به ارتودنتیست مراجعه کنند، تا آنها بتوانند نحوه رشد دندان و فک کودک را برای تشخیص زودهنگام مشکلات بررسی کنند.
معمولاً یک دلیل ژنتیکی یا یک عامل محیطی مانند مکیدن انگشت شست در زمانی که دندان ها یا فک آنگونه که باید رشد نمی کنند، وجود دارد.
انواع براکت های مختلفی وجود دارد، بنابراین آنچه اهمیت دارد یافتن نوع مناسب براکت برای هر شخص است. در بازار انواع بسیاری وجود دارد، و متخصص ارتودنسی براکت مناسب را بر اساس مشکل بیمار، سن و تحمل بیمار و میزان محدودیت مورد نیاز او توصیه می کند.
هزینه براکت ها به عوامل مختلفی از جمله موارد زیر بستگی دارد:
ایده این است که تا حد ممکن از بی نظمی دندان جلوگیری و یا تصحیح شود، بنابراین یک متخصص در مورد مدت زمان مورد نیاز برای استفاده از براکت ها تصمیم می گیرد.
دندانپزشکان کودک نقش مهمی در تشخیص زودرس مال اکلوژن و مشکلات دندانی دارند. درمان ارتودنسی پیشگیری، به طور بالقوه می تواند نیاز به ارتودنسی پیچیده و پرهزینه را در آینده از بین ببرد.