در این نوشته می خوانید:
در این مقاله بهترین روش در استفاده مناسب از آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های دهان در کودکان به دندانپزشکان ارائه می شود. زمانی که آنتی بیوتیک ها به درستی تجویز و مصرف شوند، می توانند در درمان عفونت های باکتریایی دهان مؤثر باشند. با توجه به افزایش میکروارگانیسم های مقاوم به آنتی بیوتیک و پتانسیل واکنش های نامطلوب دارویی، نظارت بر آنتی بیوتیک مهم است.
در این مقاله به این شرایط بالینی می پردازیم: زخم های دهانی، پالپیت یا پریودنتیت آپیکال یا ترشح از مجرای سینوسی یا تورم موضعی داخل دهانی، تورم حاد صورت با منشأ دندانی، ترومای دندانی، بیماری های پریودنتال و عفونت های غدد بزاقی، و راهنمایی در مورد استفاده عاقلانه از آنتی بیوتیک ها در مدیریت آنها ارائه می شود. آنتی بیوتیک ها در مدیریت شرایط با منشاء ویروسی کاربردی ندارند. تداخلات بالقوه بین آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد بارداری خوراکی بررسی می شوند. ارائه دهندگان خدمات سلامتی باید در شیوه های تجویز خود محتاط باشند تا اثربخشی را به حداکثر برسانند و مقاومت باکتریایی و واکنش های نامطلوب را به حداقل برسانند.
آکادمی دندانپزشکی کودکان آمریکا شیوع فزاینده میکروارگانیسم های مقاوم به آنتی بیوتیک و پتانسیل واکنش ها و تداخلات دارویی نامطلوب را تشخیص داده است. هدف ما از این توصیه ها ارائه راهنمایی در استفاده صحیح و عاقلانه از آنتی بیوتیک درمانی در درمان بیماری های دهان در کودکان است. اطلاعات مربوط به آنتی بیوتیک های معمول تجویز شده را می توان در داروهای مفید AAPD برای شرایط دهانی یافت.
آنتی بیوتیک ها زمانی که برای عفونت های باکتریایی به درستی تجویز و استفاده شوند برای مراقبت از بیمار مفید هستند. با این حال، استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها این امکان را برای باکتری های معمولی فراهم می کند تا نسبت به داروهایی که زمانی آنها را کنترل می کردند مقاومت کنند.
مقاومت دارویی در سرتاسر جهان شایع است. هر ساله در ایالات متحده، نزدیک به سه میلیون عفونت مقاوم به آنتی بیوتیک رخ می دهد و منجر به مرگ بیش از ۳۵۰۰۰ نفر می شود.
برخی از میکروارگانیسم ها ممکن است نسبت به یک عامل ضد میکروبی مقاومت کنند، در حالی که برخی دیگر به سویه های چند گانه مقاوم می شوند. برای کاهش سرعت افزایش مقاومت، ارائه دهندگان خدمات سلامتی باید در استفاده از آنتی بیوتیک ها محتاط باشند. یک مطالعه نشان داد که ۸۰ درصد از تجویز آنتی بیوتیک ها قبل از اقدامات دندانپزشکی غیر ضروری بوده است، زیرا عوامل خطر وجود ندارند. این نگرانی در مورد مناسب بودن پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی تجویز شده برای فرایندهای دندانپزشکی را برجسته می کند. در حالی که استفاده از پروفیلاکسی آنتی بیوتیک برای بیماران خاصی که تحت فرایندهای تهاجمی دندانپزشکی قرار می گیرند، توصیه می شود، تأکید کلی باید بر ایجاد یک خانه دندانپزشکی، پیشگیری از بیماری، ایجاد و حفظ عادات خوب بهداشتی دهان و دندان و مراقبت منظم از دندان ها متمرکز شود.
استفاده محافظه کارانه از آنتی بیوتیک ها برای به حداقل رساندن خطر ایجاد مقاومت به رژیم های آنتی بیوتیکی فعلی نشان داده شده است.
عوارض جانبی مانند واکنش های آلرژیک، ایجاد عفونت Clostridioides difficile یا تداخلات دارویی و عوارض جانبی ممکن است رخ دهند. ویزیت های بخش اورژانس برای عوارض جانبی دارویی در کودکان زیر ۱۸ سال، با آموکسی سیلین به عنوان شایع ترین داروی دخیل در کودکان کمتر از ۹ سال و سولفامتوکسازول تری متوپریم در کودکان ۱۰ تا ۱۹ ساله.
آموکسی سیلین که اولین داروی انتخابی برای عفونت های دندانی در کودکان غیر آلرژیک تلقی می شود، در برابر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت مؤثر است و پوشش گرم منفی بیشتری نسبت به پنی سیلین ارائه می دهد. دستگاه گوارش، غلظت سرمی بالا و پایدار را فراهم می کند و بروز عوارض جانبی پایینی دارد. انجمن قلب آمریکا دیگر کلیندامایسین را به دلیل واکنش های مکرر و شدید آن برای پیشگیری از اندوکاردیت عفونی توصیه نمی کند. کلیندامایسین با عوارض جانبی قابل توجه دارویی مرتبط با عفونت های C. defficile اکتسابی جامعه همراه بوده است. تا ۱۵ درصد از عفونت C. difficile اکتسابی جامعه به آنتی بیوتیک های تجویز شده برای فرایندهای دندانپزشکی نسبت داده شده اند.
داکسی سایکلین به عنوان جایگزینی برای آلرژی به پنی سیلین، سفالوسپورین و ماکرولید توصیه می شود. استفاده کوتاه مدت (کمتر از ۲۱ روز) داکسی سایکلین با تغییر رنگ دندان در کودکان زیر هشت سال همراه نبود. آزیترومایسین یکی از بی خطرترین آنتی بیوتیک ها برای بیماران حساس به پنی سیلین است، اما خطرات عوارض قلبی از جمله سمیت قلبی وجود دارند. به نظر می رسد خطر کوچک و افزایش یافته با عوامل خطر قلبی عروقی قبلی از جمله انفارکتوس میوکارد قبلی، دیابت، سن و جنسیت ارتباط داشته باشد. به نظر می رسد خطر قلبی در بیماران اطفال به دلیل افزایش خطر طولانی شدن QT مرتبط با سطوح دوز بالاتر باشد.
پزشکان باید اصول کلی زیر را برای استفاده از آنتی بیوتیک برای بیماران دندانپزشکی کودکان رعایت کنند:
ملاحظات اضافی برای شرایط بالینی خاص در زیر مورد بحث قرار می گیرند.
عوامل مرتبط با خطر میزبان (به عنوان مثال، سن، بیماری سیستمیک، بیماری های همراه، سوء تغذیه) و نوع زخم (به عنوان مثال، پارگی، سوراخ شدن) باید هنگام تعیین خطر عفونت و نیاز بعدی به آنتی بیوتیک ارزیابی شوند. زخم ها را می توان به عنوان تمیز، بالقوه آلوده، یا آلوده یا کثیف طبقه بندی کرد. پارگی های صورت و زخم های منفذ دار ایجاد شده ممکن است به آنتی بیوتیک های موضعی نیاز داشته باشند. زخم های منفذ دار داخل دهانی و پارگی هایی که به نظر می رسند توسط باکتری های بیرونی، آلودگی ها (مثلاً خاک، گرد و شن)، جسم خارجی، بریدگی های باز و آسیب مفاصل خطر عفونت را افزایش می دهند و باید با آنتی بیوتیک های سیستمیک مدیریت شوند. اگر آنتی بیوتیک ها برای روند بهبودی مفید تلقی شوند، زمان مصرف آنها برای تکمیل مقاومت طبیعی میزبان در کشتن باکتری ها حیاتی است. برای بهترین نتیجه، دارو باید در اسرع وقت تجویز شود.
باکتری ها می توانند از طریق پوسیدگی، پالپ بدون بافت محافظ یا توبول های عاجی، ترک های داخل عاج و ترمیم های ناقص به بافت پالپ دسترسی پیدا کنند. اگر کودکی با علائم حاد پالپیت مراجعه می کند، باید درمان (مانند پالپوتومی، پالپکتومی یا کشیدن دندان) انجام شود. در صورت وجود عفونت دندان در بافت پالپ یا بافت اطراف آن، درمان آنتی بیوتیکی توصیه نمی شود یا مؤثر نیست. در این صورت، کودک هیچ علامت سیستمیک عفونت (یعنی عدم وجود تب، بدون تورم صورت) نخواهد داشت.
در موارد عفونت های باکتریایی پیشرفته غیر ادنتوژنیک (با منشاء دندانی) مانند موکوزیت استافیلوکوکی، سل، استوماتیت گنوکوکی و سیفلیس دهان باید استفاده از آنتی بیوتیک ها را در نظر گرفت. در صورت مشکوک بودن، ارجاع برای میکروبیولوژی، کشت و تست حساسیت، بیوپسی، یا سایر تست های آزمایشگاهی برای مستند سازی و درمان قطعی توصیه می شوند.
کودکی که با تورم صورت یا سلولیت صورت ثانویه به عفونت ادنتوژنیک مراجعه می کند، باید به سرعت مورد توجه دندانپزشکی قرار گیرد. پزشک باید سن، همکاری، توانایی دریافت بی حسی کافی (موضعی در مقایسه با بیهوشی عمومی)، شدت عفونت، وضعیت پزشکی، و هر گونه مسائل اجتماعی کودک را در نظر بگیرد. تظاهرات سیستمیک (به عنوان مثال، تب، مشکل در تنفس یا بلع)، مداخله جراحی فوری و مدیریت پزشکی با آنتی بیوتیک وریدی به درمان سریع تر کمک می کنند. علائم درگیری سیستمیک و سپتی سمی (مانند تب، ضعف، عدم تقارن، تورم صورت، لنفادنوپاتی، تریسموس، تاکی کاردی، دیسفاژی، اختلال در مجرای تنفسی، مشکلات تنفسی) به درمان اورژانسی نیاز دارد. تصویر برداری بیشتر (از جمله سونوگرافی، اسکن توموگرافی کامپیوتری) و آزمایش (به عنوان مثال، معاینه کامل خون، پروتئین واکنشی C، کشت باکتری و تست حساسیت) می توانند به ارزیابی و تشخیص کمک کنند. مشتقات پنی سیلین انتخاب تجربی برای عفونت های ادنتوژنیک باقی می مانند؛ با این حال، درمان ضد میکروبی کمکی اضافی مانند مترونیدازول را می توان برای درگیری باکتری های بی هوازی در نظر گرفت.
سفالوسپورین ها را می توان به عنوان یک گزینه جایگزین برای مدیریت عفونت های ادنتوژنیک در نظر گرفت، بویژه زمانی که کودک دوره قبلی پنی سیلین یا آموکسی سیلین را داشته است یا اگر کودک به پنی سیلین حساسیت داشته باشد.
آنتی بیوتیک های سیستمیک به عنوان درمان کمکی برای دندان های پیشین دائمی بالا آمده درون حفره با اپکس باز یا بسته توصیه شده است. آموکسی سیلین یا پنی سیلین به دلیل اثربخشی در برابر فلور دهانی و بروز عوارض جانبی اندک، داروی انتخابی هستند. داکسی سایکلین به عنوان جایگزینی برای پنی سیلین توصیه می شود. داکسی سایکلین دارای خواص ضد میکروبی، ضد التهابی و ضد جذب است که استفاده از آن را برای ترومای دندانی مناسب می کند. استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی (مینوسیکلین یا داکسی سایکلین) برای تقویت عروق پالپ و ترمیم پریودنتال در دندان های نابالغ آسیب دیده غیر زنده، پتانسیل موجود در مطالعات حیوانی را نشان داده است، اما در مطالعات انسانی اثربخشی آن ثابت نشده است، بحث برانگیز است و توسط انجمن بین المللی تروماتولوژی دندان توصیه نشده است. کارآزمایی های بالینی تصادفی بیشتری نیاز هستند. آنتی بیوتیک ها را می توان در موارد آسیب های بافت نرم همزمان و زمانی که توسط وضعیت پزشکی بیمار دیکته می شود، تجویز کرد.
سه شکل مجزا از بیماری پریودنتال تعریف شده است: ۱) پریودنتیت (دسته بندی دو شکل که قبلاً به عنوان تهاجمی یا مزمن شناخته می شدند)؛ ۲) پریودنتیت نکروز دهنده؛ و ۳) پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری سیستمیک.
بیمارانی که قبلاً به عنوان بیماری پریودنتال تهاجمی شناخته می شدند ممکن است همراه با درمان موضعی به درمان ضد میکروبی کمکی نیاز داشته باشند. در بیماری های پریودنتال اطفال مرتبط با شرایط سیستمیک (مانند نوتروپنی شدید مادرزادی، سندرم پاپیون لفور، کمبود چسبندگی لکوسیت)، سیستم ایمنی قادر به کنترل رشد پاتوژن های پریودنتال نیست و در برخی موارد، درمان ممکن است شامل درمان آنتی بیوتیکی یا آنتی بیوتیک پیشگیرانه باشد. کشت و تست حساسیت ایزوله ها از محل های درگیر در هدایت انتخاب دارو مفید هستند. در موارد شدید و مقاوم، کشیدن توصیه می شود.
شرایط با منشاء ویروسی مانند ژنژیووستوماتیت حاد تبخالی اولیه نباید با درمان آنتی بیوتیکی درمان شوند.
برای تورم حاد غدد بزاقی با ماهیت باکتریایی، درمان آنتی بیوتیک توصیه می شود. آموکسی سیلین یا کلاوولانات به عنوان درمان تجربی برای پوشش گونه های استافیلوکوک و استرپتوکوک استفاده می شوند، زیرا بیشتر عفونت های باکتریایی غدد بزاقی از فلور دهان منشأ می گیرند.
شایع ترین اختلال التهابی غدد بزاقی در ایالات متحده، پاروتیت مکرر جوانی (JRP) است، که اولین علائم آن بین سنین سه تا شش سالگی آغاز می شوند و تا بلوغ ادامه می یابد. گرچه JRP خود محدود کننده است، تجویز آنتی بیوتیک بتا لاکاتام ممکن است طول مدت علائم را کوتاه کند. هم برای سیالادنیت حاد باکتریایی و هم برای سیالادنیت مزمن عود کننده زیر فکی، درمان بت آنتی بیوتیک به عنوان بخشی از درمان گنجانده شده است.
گرچه قبلاً در مصرف همزمان آنتی بیوتیک ها و داروهای ضدبارداری خوراکی احتیاط توصیه می شد، یک بررسی سیستماتیک در سال ۲۰۱۸ از تداخلات دارویی بین آنتی بیوتیک های غیر ریفامایسین و پیشگیری از بارداری هورمونی نشان داد که اکثر زنان نمی توانند انتظار کاهش اثر ضد بارداری هورمونی را با استفاده همزمان از آنتی بیوتیک های غیر ریفامایسین داشته باشند. سازمان بهداشت جهانی همچنین در سال ۲۰۱۵ گزارش داد که اکثر آنتی بیوتیک های طیف وسیع بر اثربخشی ضد بارداری داروهای ضد بارداری خوراکی ترکیبی، چسب ضد بارداری ترکیبی، یا حلقه واژینال ترکیبی ضد بارداری تأثیری ندارند. علاوه بر این، هنگامی که داروهای ضد بارداری خوراکی با آمپی سیلین، داکسی سایکلین، تمافلوکساسین، افلوکساسین، سیپروفلوکساسین، کلاریترومایسین، روکسی ترومایسین، دیریترومایسین یا مترونیدازول ترکیب شدند، تفاوتی در تخمک گذاری یافت نشد. زنان باید تشویق شوند که داروهای ضد بارداری خوراکی را به طور صحیح و مداوم در همه زمان ها، از جمله در دوره های بیماری، مصرف کنند. آنتی بیوتیک های ریفامسین، مانند ریفامپین یا ریفابوتین، آنزیم های کبدی مورد نیاز برای متابولیسم هورمونی ضد بارداری را تحریک می کنند، که می تواند اثر ضد بارداری یا آنتی بیوتیکی را به خطر بیندازد. مشورت با پزشک در مورد استفاده از سایر داروهای ضد بارداری با استفاده طولانی مدت از این داروها توصیه می شود.