در این نوشته می خوانید:
دندان ها مانند لامپ های خیابان در شب هستند- تا زمانی که از بین نروند متوجه نمی شوید چقدر مفید هستند. دندان ها چندین عملکرد را در پشت صحنه انجام می دهند. دندان ها جدا از اینکه نقش مهمی در ایجاد لبخند کامل شما دارند، در گفتار و هضم غذا نقش دارند.
بیشتر افراد بزرگسال حدود ۳۲ دندان بالغ دائمی دارند و می توان آنها را به چهار دسته تقسیم کرد: دندان های پیشین، نیش، پرمولر و مولر.
دندان های پیشین، همان دندان هایی هستند که به دوستان، خانواده شما خوش آمد می گویند و عکس های شما را زیبا می کنند. اگر به دنبال لبخندی زیبا هستید، باید خیلی زیاد مراقب دندان های پیشین خود باشید، به این معنا که با دقت زیاد به آنها رسیدگی کنید، یعنی نخ دندان کشیدن و مسواک زدن منظم.
دندان های ثنایا یا همان دندان های پیشین، چهار دندانی هستند که در جلوی فک های بالا و پایین می رویند و بین دندان های نیش (کاسپید یا تک پایه) واقع شده اند. ما در مجموع هشت دندان پیشین داریم. به طور کلی دندان های پیشین دارای یک ریشه هستند، در حالی که دندان های مولر (یا آسیاب بزرگ) به طور معمول دو یا سه ریشه دارند.
شش دندانی که در جلوی دهان قرار دارند، هم در فک بالا (یا ماگزیلا) و هم فک پایین (یا مندیبل) که شامل دندان های پیشین و نیش هستند، روی هم رفته تحت عنوان دندان های قدامی یا پیشین شناخته می شوند. دندان هایی که در بخش عقبی فک قرار دارند به عنوان دندان های خلفی شناخته می شوند.
دو نوع پیشین وجود دارد:
دندان های پیشین نخستین دندان هایی هستند که در نوزادان ظاهر می شوند و دندان های پیشین و دندان های آسیاب بزرگ (مولرها) معمولا نخستین دندان های دائمی هستند که می رویند. دو دندان جلویی اول که تحت عنوان دندان های پیشین مرکزی شناخته می شوند، در نوزادان، بین ۸ تا ۱۲ ماهگی، به صورت دندان های شیری ظاهر می شوند- که تحت عنوان دندان های خردسالی نیز شناخته می شوند. این دندان ها در سنین ۶ تا ۷ سالگی با دندان های دائمی جایگزین می شوند.
پیشین جانبی در کنار دندان های پیشین مرکزی واقع شده اند. دندان های پیشین جانبی دائمی در حدود ۷ یا ۸ سالگی ظاهر می شوند.
عملکرد اصلی دندان های پیشین یا جلوییincisors فک ها بریدن و پاره کردن مواد غذایی است (این نام از کلمه لاتین incidere به معنای “بریدن” گرفته شده است)، گرچه ظاهر زیبای این دندان های قدامی بسیار مورد بررسی قرار می گیرد زیرا در هنگام لبخند زدن، غذا خوردن و صحبت کردن قابل مشاهده هستند.
در یک بایت یا اکلوژن طبیعی، هر دندان ثنایای فک بالا کمی با ثنایای فک پایین مربوطه همپوشانی دارد. با این حال، دندان های کج یا فک ناهمراستا می توانند روی بایت تأثیر بگذارند. این وضعیت شایع مال اکلوژن نامیده می شود، که می تواند منجر به بروز آندربایت، اوربایت یا کراس بایت شود.
اگر دندان های پیشین کج باشند و مال اکلوژن وجود داشته باشد، در موارد شدید با کمک ارتودنسی، و در مواردی که کمتر شدید هستند، می توان آنها را با روکش درمان کرد. ارتودنسی به شکل بریس های دندانی معمولاً برای اصلاح مال اکلوژن استفاده می شود.
مانند تمام دندان ها، بهداشت خوب دهان و دندان برای حفظ سلامت دندان های پیشین مهم است. از آنجا که آنها در جلوی فک قرار گرفته اند و بیشتر قابل مشاهده هستند، از نظر زیبایی و سبک زندگی نیز دارای اهمیت هستند.
برای محافظت و نگهداری از دندان های پیشین حداقل دو مرتبه در روز دندان های خود را مسواک بزنید. مسواک زدن بعد از هر وعده غذایی بهترین راهکار است- اما بعد از خوردن غذا حداقل ۳۰ دقیقه صبر کنید تا مینای دندان های شما دوباره سفت شوند (مینای دندان ها هنگام غذا خوردن می توانند نرم شوند و با بلافاصله مسواک زدن دچار ساییدگی می شوند.
نخ دندان کشیدن حداقل یک مرتبه در طول روز به کنترل باکتری ها و پلاک هایی کمک می کند که بین دندان ها و جایی پنهان می شوند که مسواک به آنجا نمی رسد. باکتری های موجود در پلاک می توانند باعث پوسیدگی دندان ها شوند و به بیماری لثه کمک کنند. پلاکی که برای مدت زمان خیلی طولانی روی دندان ها باقی می ماند می تواند به جرم یا همان تارتار دندان تبدیل شود، که باید توسط دندانپزشک برداشته شود.
مراجعه منظم به دندانپزشک برای پاکسازیو پولیش تخصصی باعث خواهد شد دندان های پیشین شما در طول عمر شما در وضعیت خوبی قرار داشته باشند.