در این نوشته می خوانید:
مدیریت نیازهای دندانی کودکان مبتلا به دیابت با هدف اجرای یک پروتکل پیشگیرانه، تسکین علامتی هرگونه تظاهرات دهانی بیماری و ارائه فوری مراقبت های اولیه است. قرار ملاقات ها باید کوتاه، بدون استرس و تا حد امکان آسیب زا باشند. قرار ملاقات های صبح زود ترجیح داده می شوند و بیمار قبل از ملاقات باید صبحانه معمولی بخورد تا از افت قند خون جلوگیری شود. آرام بخش های آگاهانه نسبت به آرام بخشی عمیق ترجیح داده می شود. رژیم انسولین باید توسط متخصص دیابت تنظیم شود. استفاده از روش های بستن پالپ و پالپوتومی در دندان های شیری در کودکان مبتلا به دیابت که دیابت آنها کنترل نشده است مشکوک است، اما درمان پالپ زنده ممکن است به فرایند پر استرس کشیدن دندان تحت بی حسی موضعی ترجیح داده شود. در دندان غیر زنده با شواهد عفونت، کشیدن تنها درمان انتخابی است. بسته به سلامت پریودنتال بیمار، ابزارهای ثابت یا متحرک ارتودنسی ممکن است ایده آل باشند. قبل از عمل جراحی ممکن است آنتی بیوتیک های پیشگیرانه توصیه شوند. داروهای منقبض کننده عروق با بی حسی موضعی برای اطمینان از بی حسی کامل توصیه می شوند، اما دوز بیش از حد آدرنالین برای جلوگیری از افزایش سطوح گلوکز خون توصیه نمی شود و به همین دلیل باید از مصرف گلوکوکورتیکواستروئیدها اجتناب شود. این مقاله به بررسی کلی پاتوفیزیولوژی، علائم، نشانه ها، تشخیص و درمان دیابت و همچنین ملاحظات درمان دندانپزشکی برای کودکان مبتلا به دیابت می پردازد.
دیابت Diabetes Mellitus (DM) گروهی از بیماری های متابولیک است که مشخصه ویژه آنها هیپرگلیسمی ناشی از نقص در ترشح انسولین، عملکرد انسولین یا هر دو است. شیوع دیابت نوع ۱ نیز در حال افزایش است، اما علت اصلی اپیدمی دیابت، دیابت نوع ۲ است، که بیش از ۹۰ درصد از تمام موارد دیابت ها را تشکیل می دهد. اکثر موارد دیابت در دو دسته وسیع بیماری زای بزرگ قرار می گیرند که امروزه دیابت های نوع ۱ و نوع ۲ نامیده می شوند.
توجه به این نکته ضروری است که اصطلاحات “شروع دیابت در نوجوانی”، “شروع دیابت در بزرگسالی”، “دیابت وابسته به انسولین”، “دیابت غیر وابسته به انسولین” و کلمات اختصاری IDDM و NIDDM دیگر استفاده نمی شوند. اصطلاحات دیابت نوع ۱ و دیابت نوع ۲ حفظ شده اند و باید با اعداد عربی به جای اعداد رومی نوشته شوند.
شیوع دیابت به طور پیوسته در حال افزایش است. سالانه میلیون ها مورد جدید تشخیص داده می شوند. برای دندانپزشکان مهم است که از ملاحظات پزشکی و دندانپزشکی برای این جمعیت بیمار در حال گسترش آگاه باشند. شیوع دیابت در بزرگسالان در سال ۱۹۹۵ در سراسر جهان ۴ درصد برآورد شد و پیش بینی می شود تا سال ۲۰۲۵ به ۵۴ درصد افزایش یابد. در کشورهای در حال توسعه، اکثریت آنها در محدوده سنی ۴۵ تا ۶۴ سال هستند. در کشورهای توسعه یافته، اکثر افراد مبتلا به دیابت ۶۵ سال سن دارند. تعداد زنان مبتلا به دیابت بیشتر از مردان است.
کمیته متخصصان انجمن دیابت آمریکا دیابت را بر اساس علت بیماری به صورت زیر طبقه بندی کرد:
۵ تا ۱۰ درصد از موارد دیابت را تشکیل می دهد. معمولاً ناشی از تخریب خود ایمنی سلول های بتای پانکراس تولید کننده انسولین است. این بیماری بیشتر در دوران کودکی ظاهر می شود اما یک چهارم موارد در افراد بزرگسال تشخیص داده می شوند. اما می تواند در هر سنی رخ دهد و به طور کلی منجر به کمبود مطلق انسولین شود. بروز دیابت نوع ۱ بسته به عوامل مختلفی مانند سن، سابقه خانوادگی، عوامل محیطی و غیره متفاوت است. نرخ بروز سالانه در کودکان کمتر از ۱۴ سال از ۱/۰ در ۱۰۰,۰۰۰ در سال در چین تا ۳۷ در ۱۰۰,۰۰۰ در فنلاند متغیر است. بروز بیماری نوع ۱ در دوران کودکی در سراسر جهان در حال افزایش است. علائم ناشی از هیپرگلیسمی هستند و در وهله اول شامل افزایش مقدار ادرار، تشنگی مفرط، و کاهش وزن علیرغم افزایش اشتها می باشند. کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ اغلب به کتواسیدوز دیابتی (هیپرگلیسمی و کتواسیدوز) مبتلا هستند. این بیماران شیوع بالایی از عوارض شدید از جمله کتواسیدوز دیابتی دارند و همچنین مستعد سایر اختلالات خود ایمنی مانند بیماری گریوز Graves، تیروئیدیت هاشیموتو Hashimoto’s thyroiditis و بیماری آدیسون Addison هستند.
۹۰ تا ۹۵ درصد موادر دیابت را تشکیل می دهد. معمولاً با مقاومت به انسولین آغاز می شود، اختلالی که در آن سلول ها به درستی از انسولین استفاده نمی کنند. با افزایش نیاز به انسولین، لوزالمعده به تدریج توانایی خود برای تولید انسولین را از دست می دهد. دیابت نوع ۲ با سن بالاتر، چاقی، سابقه خانوادگی دیابت، سابقه دیابت بارداری، اختلال در متابولیسم گلوکز، عدم تحرک بدنی و نژاد/ قومیت مرتبط است. آمریکایی های آفریقایی تبار، اسپانیایی تبار/ لاتین آمریکایی، سرخ پوستان آمریکایی و برخی از آمریکایی های آسیایی در خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند. تشخیص دیابت نوع ۲ به طور فزاینده ای در کودکان و نوجوانان رو به افزایش است. اسیدوز غیر کتوتیک هیپراسمولار ممکن است به دلیل هیپرگلیسمی طولانی مدت ایجاد شود. دیابت نوع ۲ اغلب برای سال ها تشخیص داده نمی شود، زیرا هیپرگلیسمی به تدریج ایجاد می شود و در مراحل اولیه آنقدر شدید نیست که علائم کلاسیک دیابت را ایجاد کند؛ با این حال، چنین بیمارانی در معرض افزایش خطر ابتلا به عوارض ماکرو واسکولار و میکرو واسکولار قرار دارند. علائم کلاسیک افزایش ادرار، تشنگی، تاری دید مکرر، اختلال لمس (به صورت مور مور شدن یا خارش) و خستگی از جمله تظاهرات هیپرگلیسمی و افزایش ترشح اسمزی ادرار هستند و در اواخر دوره بیماری وجود دارند. دیابت نوع ۲ در حال حاضر به عنوان یکی از جنبه های سندروم X (سندرم ریون Reaven) در نظر گرفته می شود که شامل افزایش ترشح انسولین، اختلال در متابولیسم چربی، فشار خون بالا و افزایش گلوکز خون است.
نوعی از عدم تحمل گلوکز که در برخی از زنان در دوران بارداری تشخیص داده می شود. در بین زنان چاق و زنان با سابقه خانوادگی دیابت شایع تر است. در دوران بارداری، دیابت بارداری به درمان برای عادی سازی سطح گلوکز خون مادر نیاز دارد تا از بروز عوارض در نوزاد جلوگیری شود. ۵ تا ۱۰ درصد از زنان مبتلا به دیابت بارداری مشخص می شود که بعد از بارداری به دیابت نوع ۲ مبتلا هستند. در اکثر موارد، پس از زایمان تنظیم گلوکز به حالت طبیعی باز می گردد. زنانی که دیابت بارداری داشته اند، ۲۰ تا ۵۰ درصد احتمال دارد که در ۵ تا ۱۰ سال آینده به دیابت مبتلا شوند.
اینها نسبتاً غیر معمول هستند. آنها ناشی از شرایط ژنتیکی خاص (مانند دیابت جوانان در هنگام بلوغ)، جراحی، داروها (گلوکوکورتیکوئیدها، تیازیدها)، سوء تغذیه، عفونت ها و سایر بیماری ها هستند. مقادیر بیش از حد کورتیزول، گلوکاگون، اپی نفرین و هورمون رشد باعث ایجاد دیابت در افرادی می شوند که از قبل در ترشح انسولین نقص داشته اند. این نوع دیابت ممکن است ۱ تا ۵ درصد از کل موارد تشخیص داده شده دیابت را تشکیل دهد.
مراقبت دندانی در کودکان دیابتی
در افراد سالم معمولاً سطح گلوکز خون در طول روز در محدوده ۶۰ تا۱۵۰ میلی گرم در دسی لیتر یا میلی گرم در دسی لیتر حفظ می شود. انسولین نقش بسیار مهمی در تنظیم گلوکز خون ایفا می کند. انسولین در سلول های بتای پانکراس سنتز می شود و در پاسخ به افزایش قند خون، مانند بعد از غذا، به سرعت در خون ترشح می شود. انسولین عملکردهای زیر را انجام می دهد، مانند حفظ هموستاز گلوکز با افزایش جذب گلوکز از خون به درون سلول ها با ذخیره آن در کبد به عنوان گلیکوژن. همچنین باعث افزایش جذب اسیدهای چرب و اسیدهای آمینه و سپس تبدیل آنها به ذخایر تری گلیسیرید و پروتئین می شود. فقدان انسولین یا مقاومت به انسولین که در دیابت مشاهده می شود، منجر به ناتوانی سلول های وابسته به انسولین در استفاده از گلوکز خون به عنوان منبع انرژی می شود. تری گلیسیریدهای ذخیره شده تجزیه می شوند و به اسیدهای چرب تبدیل می شوند که به عنوان منبع جایگزین سوخت عمل می کنند و افزایش کتون های خون منجر به کتواسیدوز دیابتی می شود. با افزایش سطح گلوکز خون (هیپرگلیسمی)، گلوکز از طریق ادرار دفع می شود و ادرار بیش از حد (پلی یوری) به دلیل ترشح اسمزی ادرار رخ می دهد. افزایش از دست دادن مایعات منجر به کم آبی بدن و تشنگی مفرط (پلی دیپسی) می شود. از آنجا که سلول ها فاقد هر گونه گلوکزی هستند، گرسنگی افزایش می یابد (پلی فاژی) و سلول ها قادر به جذب گلوکز نیستند، بیمار دیابتی به طور مکرر وزن خود را از دست می دهد و اینها علائم و نشانه های کلاسیک دیابت هستند.
افراد مبتلا به دیابت افزایش بروز عوارض میکرو واسکولار و ماکرو واسکولار را دارند.
افراد مبتلا به دیابت ضعیف کنترل شده نیز ممکن است در ترمیم زخم دچار اختلال شده و حساسیت بیشتری نسبت به عفونت داشته باشند. هیپرگلیسمی مزمن که منجر به گلیکوزیله شدن (گلیکیشن glycation) پروتئین های بافتی و تولید بیش از حد ترکیبات پلیول از گلوکز می شود، از علل آسیب بافتی است.
کمیته تخصصی انجمن دیابت آمریکا در مورد تشخیص و طبقه بندی دیابت، اخیراً معیارهای جدیدی را برای تشخیص DM به شرح زیر تصویب کرده است:
تست | آستانه | مقدماتی |
هموگلوبین Al یا | ۵/۶ % | سنجش استاندارد DCCT دارای گواهی NGSP آزمایشگاهی |
گلوکز ناشتا یا | ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر (۷ میلی مول در لیتر) | حداقل تا ۸ ساعت هیچ کالری دریافت نکنید |
گلوکز ۲ ساعته یا | ۲۰۰ rngicIL (۱۱۱ میلی مول در لیتر) | بعد از ۷۵ گرم گلوکز بدون آب |
گلوکز تصادفی | ۲۰۰ میلی گرم در دسی لیتر (۱/۱۱ میلی مول در لیتر) | بعلاوه علائم یا بحران هایپرگلیسرنی کلاسیک |
سطح طبیعی گلوکز پلاسما ناشتا اکنون کمتر از ۱۱۰ میلی گرم در دسی لیتر تعریف می شود.
ADA توصیه می کند که تمام افراد بالای ۴۵ سال باید هر ۳ سال یکبار غربالگری شوند.
هدف از مدیریت پزشکی در همه بیماران مبتلا به دیابت حفظ سطح گلوکز خون تا حد امکان نزدیک به نرمال است.
سنجش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) نشان دهنده میانگین سطوح گلیسمی در ۳-۴ ماه گذشته است و در حال حاضر برای ارزیابی اینکه آیا سطوح متابولیک کنترل شده بیمار در محدوده هدف طبیعی باقی مانده است یا خیر استفاده می شود.
برنامه های درمانی فشرده و آموزش جامع در زمینه کنترل خود عبارتند از:
در تمام بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ و نوع ۲ استفاده می شود. آماده سازی های انسولین بر اساس مدت اثر آنها به عنوان فرآورده های بسیار کوتاه، کوتاه، متوسط و طولانی اثر طبقه بندی می شوند.
انسولین تنها درمان موجود برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ است. جایگزینی انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ کمتر از حد مطلوب بوده است زیرا امکان بازتولید کامل الگوی طبیعی فیزیولوژیک ترشح انسولین در ورید باب وجود ندارد. مشکل دستیابی به تحویل بهینه انسولین، با وضعیت فعلی فناوری، حل نشده باقی مانده است.
در دهه گذشته، دو پیشرفت عمده باعث بهبود مراقبت از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ شده اند. اولاً، ما رابطه شفاف بین کنترل متابولیک و عوارض عروقی را درک کرده ایم. کنترل غیر بهینه گلوکز خون دارای یک اثر مضر ماندگار است، حتی اگر کنترل بعداً بهبود یابد. دوماً، توسعه اشکال جدید انسولین با شروع سریع تر یا طولانی تر اثر (آنالوگ های انسولین) و اشکال جدید تحویل (مانند پمپ های مداوم و اسپری های آئروسل)، و همچنین پیشرفت هایی در زمینه نظارت روی گلوکز، گزینه های بیشتری را برای آن دسته از افراد که تحت تأثیر قرار گرفته اند فراهم می کند.
به دلیل ارتباط بین کنترل قند خون و عوارض عروقی کمتر از حد مطلوب، در حال حاضر مدیریت فشرده برای به حداقل رساندن هیپرگلیسمی برای همه بیماران توصیه می شود. این ممکن است شامل تجویز انسولین با دفعات بیشتر (تا چهار مرتبه در روز) یا استفاده از انواع مختلف انسولین (به عنوان مثال، آنالوگ های سریع- اثر و طولانی- اثر انسولین)، و همچنین اندازه گیری قند خون با دفعات بیشتر و تغییر دوز انسولین نسبت به درمان معمولی باشد.
برنامه های فشرده باید شخصی سازی شوند تا مناسب سن و سبک زندگی بیمار باشند. به عنوان مثال، افراد بزرگسال و نوجوانان، معمولاً برای کنترل شبانه انسولین، قبل از خواب به انسولین متوسط- اثر نیاز دارند. برخی از کودکان در سنین مدرسه برای جلوگیری از هیپرگلیسمی در اواخر بعد از ظهر به انسولین کوتاه- اثر در چای بعد از ظهر به جای زمان ناهار نیاز دارند، در حالی که برای جلوگیری از هیپرگلیسمی در اواخر روز در بسیاری از کودکانی که در سن پیش دبستانی هستند، می توان آن را با یک دوز انسولین متوسط- اثر در صبح، و دوزهای کوچک از آنالوگ های انسولین سریع- اثر کنترل کرد. در دسترس بودن قریب الوقوع آنالوگ های انسولین طولانی- اثر باعث ایجاد تغییر قابل توجهی در این برنامه ها خواهد شد. پمپ های انسولین ممکن است برای برخی از بیماران با هیپوگلیسمی مکرر یا ناآگاهی از هیپوگلیسمی مفید باشند. درمان فشرده بار بیشتری بر دوش بیماران و خانواده های آنها قرار می دهد و بدیهی است که پایبند بودن به آن برای موفقیت آمیز بودن آن ضروری است. بنابراین دیدگاه های بیمار در تصمیمات مدیریتی نقش اساسی دارند. به عنوان مثال، نوجوانی که برای انجام دو تزریق در روز مشکل دارد، بعید است که بتواند چهار تزریق را مدیریت کند. در نوجوانان، کنترل خوب باعث بهبود کیفیت زندگی می شود، و باری که بر دوش والدین است را کاهش می دهد.
ابزارهای نظارت مداوم گلوکز، تعداد دفعات هیپوگلیسمی شبانه و محدودیت های پایش مرسوم قند خون را نشان می دهند. هم آنالوگ های جدید انسولین و هم درمان مداوم زیر جلدی با انسولین، نویدبخش بهبود کنترل بدون خطر همراه با هیپوگلیسمی هستند.
مطالعات اولیه حاکی از این هستند که آنالوگ های طولانی- اثر، خطر هیپوگلیسمی شبانه را کاهش می دهند و در مقایسه با آماده سازی های متوسط- اثر، سطح گلوکز خون ناشتا را کاهش می دهند.
درمان غیر دارویی: اقدامات غیر دارویی شامل رژیم غذایی، ورزش کردن و کاهش استرس از جمله مداخلات مهم برای مدیریت دیابت هستند.
تغذیه درمانی پزشکی (MNT): یک رژیم غذایی مناسب یکی از اجزاء مهم درمان در همه بیماران مبتلا به دیابت است. در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ توصیه ها برای توزیع کالری به شرح زیر است: ۵۵ تا ۶۰ درصد انرژی از کربوهیدرات، ۱۰ تا ۱۵ درصد از پروتئین ها، و ۲۰ تا ۲۵ درصد از چربی ها. این توزیع رژیم غذایی همچنین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ صدق می کند که رژیم های انسولین فشرده دارند و آنها با رژیم های حاوی کربوهیدرات های بالاتر، کمتر به کنترل گلیسمی نرمال می رسند.
فیبر غذایی: فیبرهایی مانند سلولز یا همی سلولزها که در سبوس یافت می شوند و به آنها فیبرهای نامحلول می گویند، زمان عبور از روده را افزایش می دهند و ممکن است اثرات مفیدی روی عملکرد کولون داشته باشند. فیبرهای محلول مانند صمغ و پکتین که در لوبیا، بلغور جو دوسر یا پوست سیب یافت می شوند، به نظر می رسد باعث کاهش زمان عبور از معده و روده می شوند و جذب گلوکز را کند می کنند و در نتیجه هیپرگلیسمی را کاهش می دهند.
شیرین کننده های مصنوعی: شیرین کننده غیر مغذی ساخارین به طور گسترده ای به عنوان جایگزین قند استفاده می شود. ممکن است ثابت شود آسپارتام بی خطرترین شیرین کننده برای استفاده در بیماران دیابتی باشد، که ۱۸۰ برابر شیرین تر از ساکارز است. یکی از محدودیت های اصلی، حساسیت آن به دما است که استفاده از آن در پخت و پز را ممنوع می کند. اینها باید در حد اعتدال استفاده شوند.
میوه ها: میوه های (کامل) را باید در حد اعتدال مصرف کرد. با این حال، می توان از میوه های بسیار شیرین و آبمیوه ها اجتناب کرد.
الکل: بهتر است از مصرف الکل خودداری شود و در صورت مصرف باید در حد اعتدال باشد زیرا ممکن است اختلالات چربی خون، نوروپاتی و کنترل قند خون را بدتر کند.
نمک معمولی: ترشی، پاپاد، چاتنی و غذاهای فرآوری شده نمکی باید محدود شوند زیرا حاوی مقدار بیشتری نمک هستند. مقدار مجاز نمک ۶ گرم در روز است.
تنباکو: سیگار کشیدن و استعمال دخانیات به هر شکلی باید ممنوع باشد.
فعالیت بدنی: در دیابت نوع ۲، برنامه تمرینی برای دستیابی به کاهش وزن و شمارش کالری برای مدیریت آن مهم است. بهترین شکل ورزش، افزایش تدریجی تمرینات هوازی است. همه بیماران دیابتی باید قبل از هر برنامه ورزشی برای رد هرگونه منع مصرفی مانند CAD، رتینوپاتی دیابتی تکثیری، نوروپاتی خود به خود، و غیره مورد ارزیابی قرار گیرند.
پیاده روی سریع به مدت ۳۰ تا ۶۰ دقیقه یا معادل آن باید به طور منظم اجرا شود. نشان داده شده است که یوگا، یک سیستم سنتی هندی، تأثیر مفیدی روی دیابت دارد. برخی از جنبه های یوگا مانند آساناها (شامل حالت ها)، پرانایاما (شامل تنفس)، دایانا (مراقبه) و باوانا (تجسم) مفید هستند اما باید تحت راهنمایی متخصص آموخته شوند.
نخستین گام در مدیریت بیمار مبتلا به مشکلات پزشکی، کسب یک سابقه کامل از سلامت او است.گام دوم این است که پزشک اهمیت بیماری را به طور کامل درک کند، که ممکن است توسط بیمار تأیید شود. متخصص دندانپزشکی باید از عوارض احتمالی اطلاع داشته باشد که می توانند به عنوان یکی از پیامدهای درمان دندانپزشکی یک بیمار آسیب دیده رخ دهند، و زمانی که داروی قبل یا بعد از درمان یا مراقبت های اورژانسی نشان داده می شوند.
یک پرسشنامه جامع از سوابق سلامت باید شامل پرسش هایی در مورد سیستم های قلبی عروقی، خونی، عصبی و حسی، گوارشی، تنفسی، پوستی، مخاطی- پوستی، و عضلانی- اسکلتی، غدد درون ریز، و سیستم های ادراری و همچنین پرسش های مربوط به بیماری های قابل انتقال از راه های مقاربتی، مصرف دارو (مانند الکل، تنباکو)، آلرژی ها، قرار گرفتن در معرض یا درمان با اشعه ایکس، داروها و بستری شدن در بیمارستان باشد.
ترجیحاً سوابق دهانی نیز باید به عنوان مرور سیستم ها (ROS) اتخاذ شوند. این ROS دهانی اغلب اطلاعاتی را روشن می کند که فقط توسط یک پرسشنامه بدست می آیند. سوابق دندانی همچنین باید شامل پرسش های مربوط به شرایط فعلی دهان مانند بیماری پریودنتال یا زخم دهان و درمان دندانپزشکی در گذشته و عوارض احتمالی ناشی از مداخلات قبلی، از جمله شکست درمان و اعمال دارای بی حسی یا داروهای پس از درمان باشد.
به طور کلی قرارهای صبح توصیه می شوند زیرا سطح کورتیزول درون ریز در این زمان به طور کلی بالاتر است. برای بیمارانی که درمان با انسولین دریافت می کنند، قرار ملاقات ها باید به گونه ای برنامه ریزی شوند که با اوج فعالیت انسولین همزمان نباشند، زیرا این دوره حداکثر خطر بالا رفتن هیپوگلیسمی می باشد.
برای پزشکان مهم است که اطمینان حاصل کنند که بیمار به طور معمول غذا خورده و داروها را طبق معمول مصرف کرده است. اگر بیمار به دلیل قرار ملاقات با دندانپزشکی از خوردن صبحانه صرفنظر کند اما همچنان دوز طبیعی انسولین را مصرف کند، خطر اپیزود هیپوگلیسمی افزایش می یابد. برای برخی از فرایندها (مانند آرام بخش هشیارانه)، دندانپزشک ممکن است از بیمار بخواهد که قبل از فرایند رژیم غذایی خود را تغییر دهد. در چنین مواردی، ممکن است لازم باشد با مشورت پزشک بیمار دوز دارو اصلاح شود.
بسته به سابقه پزشکی بیمار، رژیم دارویی و فرایندی که باید انجام شود، دندانپزشکان ممکن است به اندازه گیری سطح گلوکز خون قبل از شروع یک فرایند نیاز داشته باشند. این کار را می توان با استفاده از مانیتورهای الکترونیکی قند خون موجود در بازار که دارای دقت بالایی هستند انجام داد. بیمارانی که سطح گلوکز پلاسمای آنها پایین است (<70 میلی گرم در دسی لیتر) قبل از درمان باید یک کربوهیدرات خوراکی مصرف کنند تا خطر یک رویداد هیپوگلیسمی به حداقل برسد.
شایع ترین عارضه درمان دیابت که می تواند در مطب دندانپزشکی رخ دهد، اپیزود هیپوگلیسمی است. اگر سطوح انسولین بیشتر از نیازهای فیزیولوژیکی باشند، ممکن است بیمار کاهش شدید سطح قند خون را تجربه کند. علائم و نشانه های اولیه شامل تغییرات خلق و خو، گرسنگی و ضعف هستند. اینها ممکن است با نشستن، گسسته گویی و تاکی کاردی همراه باشند. در صورت عدم درمان، پیامدهای احتمالی ممکن است شامل عدم هوشیاری، افت فشار خون، هیپوترمی، تشنج، کما و مرگ باشند.
به منظور پیشگیری از عوارض دیابت، کنترل سطوح قند خون (گلوکز) هدف اصلی درمان این بیماری است.
دیابت نوع ۱ با انسولین و همچنین تغییرات رژیم غذایی و ورزش کنترل می شود.
دیابت نوع ۲ ممکن است با داروهای غیر انسولین، انسولین، کاهش وزن یا تغییرات رژیم غذایی کنترل شود.
انتخاب داروها برای دیابت نوع ۲ با در نظر گرفتن موارد زیر به هر فرد بستگی دارد:
تغذیه مناسب بخشی از هر برنامه مراقبتی دیابت است. هیچ “رژیم غذایی دیابتی” خاصی وجود ندارد که برای همه افراد توصیه شود. پیوند لوزالمعده یک منطقه مورد مطالعه فعال برای درمان دیابت است. پزشک باید فوراً سطح گلوکز خون را پس از درمان اندازه گیری کند.
پزشکان باید ملاحظات بعد از عمل را در نظر داشته باشند. بیماران مبتلا به دیابت ضعیف کنترل شده بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار دارند و ممکن است بهبود زخم را با تأخیر نشان دهند. عفونت های حاد می توانند روی مقاومت به انسولین و کنترل قند خون تأثیر منفی بگذارند، که به نوبه خود ممکن است بر قدرت بهبودی بدن تأثیر بگذارد. بنابراین، ممکن است پوشش مناسب آنتی بیوتیکی برای بیماران مبتلا به عفونت های آشکار دهان ضروری باشد. پس از درمان، ممکن است در صورت نیاز با مشورت پزشک بیمار، داروهای ضد دیابت خوراکی یا انسولین به طور مناسب تنظیم شوند. سالیسیلات ها ترشح و حساسیت انسولین را افزایش می دهند و می توانند اثرات سولفونیل اوره ها را تشدید کنند و در نتیجه باعث بروز هیپوگلیسمی شوند. از این رو بهتر است از آن اجتناب شود.
در سال ۱۹۹۹، آکادمی پریودنتولوژی آمریکا در مورد دیابت و بیماری های پریودنتال گزارش داد که نشان داده شده است که خطر ابتلا به پریودنتیت در دیابت کنترل نشده بیشتر است.
این بزرگترین مشکل دندانی در بیماران دیابتی بزرگسال است و در مراحل اولیه مشاهده می شود. احتمالاً منشأ آن در تغییرات مویرگی است که دیر یا زود در همه بیماران دیابتی رخ می دهند و خود را در لثه و در نتیجه کاهش خونرسانی به آنها نشان خواهد داد. همچنین حساسیت ذاتی به عفونت وجود دارد، گرچه این امر در افرادی که دیابت آنها کنترل شده است به مراتب کمتر آشکار است.
در بیماران جوانی که دیابت آنها تحت کنترل است، گزارش شده است که اغلب التهاب لثه به رنگ بنفش، یک مشخصه ویژه است. عمق شکاف لثه افزایش می یابد و لثه کمی ضخیم می شود. به نظر می رسد تمایل بیشتری به رسوب جرم وجود داشته باشد و تصاویر رادیوگرافی ممکن است درجاتی از آتروفی استخوان را نشان دهند. در کودکان بزرگتر، این ضایعات مشخص تر هستند و به سمت حالت رسوب سنگین سنگی، تشکیل پاکت شدید و از دست دادن تکیه گاه استخوانی پیش می رود. آبسه پریودنتال ممکن است رخ دهد. هر زمان که تحریک موضعی، مانند قطعه ای از رسوب یا آویزان شدن حاشیه پر شدگی اتفاق بیفتد، نسبت به فرد عادی واکنش التهابی مشخص تری مشاهده خواهد شد.
مکانیسم های مختلفی برای توضیح افزایش حساسیت به بیماری های پریودنتال پیشنهاد شده اند، از جمله تغییرات در پاسخ میزبان، میکرو فلور زیر لثه، متابولیسم کلاژن، حالت رگ دار بودن، مایع شکاف لثه و الگوهای وراثتی. مکانیسم های پاتوفیزیولوژیک متعدد (مشکلات عملکرد نوتروفیل، کاهش فاگوسیتوز و لکوتاکسی) نیز در افزایش از دست دادن استخوان آلوئولار در بیماران مبتلا به دیابت دخیل بوده اند. علاوه بر این، دیابتی که به خوبی کنترل نشده است، بویژه در ارتباط با مصرف تنباکو، برای بیماری پریودنتال یک عامل خطر است. وجود عفونت پریودنتال شدید ممکن است خطر عوارض میکرو واسکولار و ماکرو واسکولار دیابت را افزایش دهد. دیابتی که به صورت ضعیف کنترل شده است، میزان عفونت زخم جراحی و بهبود ضعیف زخم را افزایش می دهد. از این رو مدیریت بیماری پریودنتال باید محافظه کارانه و غیر جراحی باشد. از آنجا که در کنترل بیماری پریودنتال در بیماران دیابتی، پیشگیری نقش اصلی را ایفا می کند، آنها ممکن است نسبت به بیماران غیر دیابتی به کنترل و جرمگیری مکرر پلاک نیاز داشته باشند. مطالعات نشان داده اند که سیگار کشیدن خطر ابتلا به بیماری پریودنتال را افزایش می دهد، بنابراین مشاوره ترک مصرف دخانیات باید بخشی از مدیریت بیماران مبتلا به دیابت باشد.
تحقیقات پیشین گزارش داده اند که در ۴۰ تا ۸۰ درصد بیماران دیابتی خشکی دهان وجود دارد. بیماران مبتلا به دیابتی که به صورت ضعیف کنترل شده است، نسبت به افراد غیردیابتی، دارای نرخ جریان پاروتید کمتری هستند. اختلال در جذب و دفع بزاق توسط سینتی گرافی بزاق در افراد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲ گزارش شده است. علت ناشناخته است، اما ممکن است به ادرار زیاد یا تغییرات در غشاء پایه غدد بزاقی مربوط باشد. شکایات از خشکی دهان ممکن است به دلیل تشنگی باشد که از جمله تظاهرات شایع دیابت است. بزاق ممکن است برای تشخیص و یا نظارت بر بیماری های سیستمیک مفید باشد، و ممکن است در آینده بتوان سطوح گلوکز یا نشانگرهای خود ایمنی خاص دیابت را از مایعات دهانی ارزیابی کرد، بنابراین نیاز به بررسی خون سرم برای تشخیص و نظارت را از بین خواهد برد. نوشیدن مکرر آب، تکه های یخ یا استفاده از آدامس های فاقد قند، جایگزین های بزاق و همچنین محدود کردن مصرف کافئین و الکل ممکن است خشکی را کاهش دهند. بزرگ شدن دو طرفه بدون علامت غدد بناگوش در ۲۴ تا ۴۸ درصد از بیماران مبتلا به دیابت گزارش شده است.
بیماران دیابتی، نسبت به افراد گروه کنترل، پوسیدگی دندانی فعال تری دارند. شیوع پوسیدگی دندان در بیماران دیابتی به دلیل افزایش سطح گلوکز بزاق و خشکی دهان نسبتاً بیشتر است. با این حال، رژیم های غذایی دیابتی کم کربوهیدرات از نظر تئوری باید شیوع پوسیدگی را کاهش دهد. سطوح کلسترول و تری گلیسیرید بزاق در کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ به طور قابل توجهی بالاتر بوده است. نرخ جریان بزاق تحریک نشده و تحریک شده در کودکان دیابتی، در مقایسه با گروه کنترل، به طور قابل توجهی کمتر بود. تغییرات ناشی از دیابت در غلظت گلوکز و آلبومین بزاق نشان دهنده ایجاد پوسیدگی در میان بیماران دیابتی است. کودکان مبتلا به دیابت وابسته به انسولین، در مقایسه با کودکان سالم، دارای نرخ جریان بزاق، pH، و ظرفیت بافر کمتری هستند، اما محتوای گلوکز و غلظت پراکسیداز، IgA، منیزیم و کلسیم بالاتری دارند.
افراد مبتلا به دیابت تمایل بیشتری به تظاهرات کاندیدیازیس دهانی شامل گلوسیت رومبوئید داخلی، استوماتیت دندان مصنوعی و ترک های گوشه های دهان دارند. در حالی که این ارتباط به طور مداوم در میان همه افراد مبتلا به دیابت یافت نشده است، اما ممکن است به دلیل سرکوب مزمن سیستم ایمنی باشد و به پیگیری مداوم توسط پزشک نیاز داشته باشد. در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، سرکوب سیستم ایمنی مزمن به احتمال زیاد از جمله پیامدهای این بیماری است، در حالی که در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، هیپرگلیسمی حاد باعث تغییر در پاسخ ایمنی می شود. اختلالات مخاطی دهان فرصتی برای هماهنگی مراقبت های دیابت بین پزشکان و دندانپزشکان بوجود می آورد که می تواند ارجاع بیماران به دندانپزشکان را بهبود بخشد.
مشخص شده است که کاندیدیازیس با کنترل ضعیف قند خون و استفاده از دندان مصنوعی مرتبط است. این استعداد ممکن است به دلیل خشکی دهان، افزایش سطح گلوکز بزاق یا اختلال در تنظیم ایمنی باشد. Dohyphae، یکی از نشانه های اصلی عفونت کاندیدای دهانی، به طور قابل توجهی با سیگار کشیدن، استفاده از دندان مصنوعی و کنترل ضعیف قند خون در افراد بزرگسال مبتلا به دیابت مرتبط است. کاهش عملکرد بزاق بعلاوه ممکن است وضعیت انتقال کاندیدای دهانی را در افراد بزرگسال مبتلا به دیابت افزایش دهد. موکورمایکوزیسMucormycosis نوعی عفونت قارچی سیستمیک نادر اما جدی است که ممکن است در بیماران مبتلا به دیابت کنترل نشده رخ دهد. موکورمایکوزیس همراه با دیابت، در کودکان نیز گزارش شده است. درگیری دهان معمولاً به صورت زخم یا نکروز بافت سقف دهان ظاهر می شود. درمان معمولاً شامل درمان سیستمیک ضد قارچی است.
حس چشایی جزء حیاتی از سلامت دهان و دندان است که دیابت روی آن تأثیر نامطلوب می گذارد. بیماران مبتلا به دیابت افزایش شکایت از گلوسودینیاglossodynia (زبان درد) و یا استوماتوپیروزیس stomatopyrosis (سوزش زبان) را گزارش کرده اند. در تحقیقات انجام شده گزارش شده است که ۳۷ درصد از بیمارانی که دیابت نوع ۲ آنها تشخیص داده نشده است، سوزش دهان یا زبان را تجربه می کنند. سوزش ممکن است به دلیل نوروپاتی محیطی، خشکی دهان یا کاندیادیازیس باشد. کنترل خوب قند خون ممکن است احساس سوزش را کاهش دهد. در برخی از بیماران با شکایت از احساس سوزش دهان، کلونازپام ممکن است مفید باشد. برخی از بیماران دیابتی دارای اختلال خفیف در احساس طعم شیرینی شدید هستند. این ممکن است به خشکی دهان یا اختلال گیرنده های گلوکز مربوط باشد. رتینوپاتیRetinopathy و نوروپاتی محیطی peripheral neuropathy که دست های بیماران را تحت تأثیر قرار می دهد ممکن است به شدت توانایی بیمار برای انجام کارهای بهداشتی دهان را محدود کند.
بیماران ممکن است بی حسی های دهانی طولانی مدت را تجربه کنند که می تواند روی حفظ بهداشت دهان تأثیر منفی بگذارد. نوروپاتی های محیطی می توانند استفاده از دستگاه های بهداشت دهان را مختل کنند و رتینوپاتی دیابتی می تواند اختلالات بینایی ایجاد کند که در نهایت منجر به نابینایی می شود، که به نوبه خود می تواند بهداشت روزانه دهان و پروتزهای مصنوعی را نیز مختل کند. دیسفاژیDysphagia (نارسایی بلع)، یکی دیگر از پیامدهای دیابت، ناشی از تغییر قدرت، سرعت و یا هماهنگی عضلات عصب جمجمه است.
شیوع لیکن پلان دهانی در دیابت نوع ۲ به طور قابل توجهی بیشتر از دیابت نوع ۱ است. این ممکن است یک عارضه جانبی از داروهای کاهش دهنده قند خون یا داروهای ضد فشار خون باشد.
محققان اخیراً گزارش کرده اند که زخم های تروماتیک دهانی و فیبروم های تحریکی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شیوع بیشتری دارند. این یافته ها ممکن است با تغییر الگوهای بهبود زخم در این بیماران مرتبط باشد. قبل از درمان دندانپزشکی، دندانپزشک باید یک سابقه کامل پزشکی دریافت کند، که نشان دهنده نوع دیابت متحمل شده و عوارض مکرر، درمان دریافتی و وضعیت کنترل دیابت باشد. در سال ۲۰۰۹، انجمن دیابت آمریکا و حامیان آن روی هموگلوبین گلیکوزیله به عنوان پارامتر اصلی برای ارزیابی کنترل متابولیک به اجماع رسیدند. به عنوان یک قاعده کلی، HbA1c کمتر از ۷%، گلیسمی قبل از غذا ۷۰ تا ۱۳۰ میلی گرم در دسی لیتر، و گلیسمی بعد از غذا کمتر از ۱۸۰ میلی گرم در دسی لیتر، نشان دهنده کنترل متابولیک خوب هستند. بیماری که دیابت او به خوبی کنترل می شود را می توان مانند یک بیمار غیر دیابتی درمان کرد، ترجیحاً برای کاهش استرس، ویزیت های صبحگاهی کوتاه مدت توصیه می شوند. برای جلوگیری از هیپوگلیسمی نباید ناشتا باشند.
بیماران مبتلا به دیابت کنترل نشده، از آنجا که مستعد عفونت و پیامدهای آن هستند، در معرض خطر ابتلا به عوارض دهانی قرار دارند و احتمالاً به درمان آنتی بیوتیکی مکمل نیاز خواهند داشت. پیش بینی جراحی دندان- آلوئولار (شامل مخاط و استخوان) با پوشش آنتی بیوتیکی ممکن است به جلوگیری از اختلال و تأخیر در بهبود زخم کمک کند. عفونت های دهان و صورت به نظارت دقیق نیاز دارند. برای عفونت های حاد دهان باید کشت انجام شود، درمان آنتی بیوتیکی آغاز شود، و در صورت لزوم درمان های جراحی در نظر گرفته شوند (به عنوان مثال، برش و تخلیه چرک، کشیدن، پالپکتومی). در موارد پاسخ ضعیف به اولین آنتی بیوتیک تجویز شده، دندانپزشکان بر اساس نتایج تست حساسیت بیمار می توانند آنتی بیوتیک مؤثرتری را انتخاب کنند.
مصرف ۱۵ میلی گرم کربوهیدرات ساده
در درمان بیماران مبتلا به دیابت، دو مرحله حیاتی دخیل هستند: تشخیص (دیابت نوع ۱ یا نوع ۲، و شکل درمان) و سطح کنترل بیماری (به خوبی کنترل شده یا ضعیف کنترل شده). معمولاً سطح گلوکز خون یا HbA1c از مطب پزشک در دسترس است. به روز رسانی های پزشکی باید در اسناد دندانپزشکی در هر ویزیت ثبت شوند تا تصمیمات درمانی پزشک را راهنمایی کند. دندانپزشک باید بتواند از یک گلوکومتر برای اندازه گیری سریع سطح گلوکز خون از نوک انگشت بیمار استفاده کند. در نهایت، مطب دندانپزشکی باید به منابع فوری گلوکز مجهز شود تا در صورت بروز یک رویداد هیپوگلیسمی ناشی از دیابت استفاده شوند.
ارتباط منظم با پزشکان جزء حیاتی درمان ایمن بیماران دیابتی است. ارتباط باید دو طرفه باشد: پزشکان باید از تظاهرات دهانی بیماری مطلع باشند تا در تنظیم سطح گلوکز خون به آنها کمک کنند، و دندانپزشکان باید در مورد کنترل قند خون به روز شوند تا به آنها کمک کند سلامت دهان و دندان بیمار را حفظ کنند. درمان بیماران مبتلا به دیابت همچنین فرصتی برای گسترش پایگاه ارجاع دندانپزشک است. پزشکانی که کودکان و افراد بزرگسال مبتلا به دیابت را درمان می کنند می توانند منبع ارجاع خوبی برای بیمارانی باشند که ممکن است نیازهای مراقبت های بهداشتی دهان و دندان آنها به اندازه کافی برآورده نشده است.
دندانپزشکان باید از روش های مختلف درمان مؤثر عوارض دهانی دیابت آگاه باشند. بسیاری از درمان ها با درمان های توصیه شده برای بیماران بدون دیابت تفاوتی ندارند. با این حال، مدیریت بیماران مبتلا به دیابت به پیگیری دقیق تر، درمان مداخله ای تهاجمی تر به جای مشاهده، ارتباط منظم با پزشکان و توجه بیشتر به پیشگیری نیاز دارد. بیماران مبتلا به دیابت، بویژه آنهایی که سابقه کنترل ضعیف قند خون و عفونت های دهانی دارند، به مراجعات یادآوری بیشتر و توجه دقیق به عفونت های حاد دهان نیاز دارند.
دو هدف اصلی مراقبت های دندانی برای کودکان مبتلا به دیابت عبارتند از: اول، از بین بردن و جلوگیری از هرگونه عفونت دهانی که ممکن است ثبات تعادل قند را به هم بزند، و دوم، تلاش برای حفظ بافت های سالم.
لازم به ذکر است که مراقبت های روتین دندانپزشکی از کودکی که تشخیص داده شده است که دیابت دارد، یک فرایند خطرناک نیست و احتمال بروز بحران ناشی از هیپوگلیسمی یا هیپرگلیسمی در جراحی دندان بسیار بعید است. با این وجود، دندانپزشک باید بداند که در صورت وقوع چنین اتفاقی چگونه برخورد کند و همچنین باید اقدامات احتیاطی منطقی را برای جلوگیری از احتمال آن انجام دهد. در صورت امکان، قرار ملاقات برای درمان معمول باید در صبح برگزار شود، زمانی که بیمار انسولین خود را دریافت کرده و سپس صبحانه خود را خورده است. او در این زمان از روز پایدارتر از هر زمان دیگری است. اگر این امکان پذیر نیست، باید مراقب بود که زمان تزریق و وعده های غذایی او به هیچ وجه تغییر نکند. همچنین باید با بیمار یا والدین چک شود که این موارد به صورت عادی بوده اند و او در مسیر حالت تهوع نداشته است یا اینکه دلهره باعث از بین رفتن اشتهای او نشده باشد.
تنها بحرانی که ممکن است به طور منطقی در جراحی دندان رخ دهد، حمله هیپوگلیسمی یا شوک انسولین است که معمولاً نتیجه از دست دادن یا به تعویق انداختن یک وعده غذایی پس از تزریق انسولین است. همانطور که قبلا گفته شد، علائم و نشانه های اولیه لرزش، ضعف، رنگ پریدگی و تعریق همراه با احساس گرما یا سرما هستند و بیمار در هنگام لمس احساس لختگی می کند. این در بسیاری از کودکان عادی که دلهره دارند رخ می دهد و به دلیل ترشح آدرنالین است. در صورت مشاهده در کودک دیابتی، دندانپزشک باید در مورد احتمال فروپاشی هیپوگلیسمی تغییر یابد و بلافاصله از بیمار و والدین سؤال کند که آیا باید قند مصرف کنند یا خیر. این علائم به سمت بی قراری، خمیازه کشیدن، گفتار نامفهوم و غیره پیش می روند و در این زمان درمان واقعاً فوری است زیرا مرحله بعدی کما و از دست دادن هوشیاری است. فوراً باید دو قاشق چایخوری شکر در آب به او داده شود، اما اگر فوراً در دسترس نیست، باید سریع ترین جایگزین داده شود، مانند کنسانتره پرتقالی غلیظ یا حتی بیسکویت، گرچه دومی بسیار کندتر جذب می شود. اگر در پنج دقیقه بهبودی حاصل نشد، آن را تکرار کنید. اگر وضعیت هیپوگلیسمی تا بیهوشی پیشرفت کرده باشد، بیمار را به پهلو یا دمر قرار دهید و درمان توصیه شده ۵۰ میلی لیتر ۵۰ درصد گلوکز به صورت داخل وریدی با استفاده از یک سوزن با سوراخ گشاد به دلیل ویسکوزیته است. باید بسیار مراقب باشید تا اجازه ندهید هیچ مقداری از آن به بافت اطراف نفوذ کند. این آماده سازی را می توان به راحتی برای انتقال از طریق آمپول برای چنین شرایط اضطراری به دست آورد. روش دیگر، تزریق عضلانی ۱ میلی گرم گلوکاگون [دوز بزرگسالان] است که به صورت بسته بندی شده در دسترس است، احتمالاً درمان ایمن تر و آسان تری از گلوکز داخل وریدی برای دندانپزشکانی است که از تکنیک دوم استفاده نمی کنند. این یک مزیت بزرگ دارد، و این است که اگر کمای انسولین به اشتباه تشخیص داده شده باشد، ضرری ندارد. بهبودی هوشیاری معمولاً سریع و در عرض ۱۵ دقیقه انجام می شود، و سپس باید به بیمار کربوهیدرات خوراکی داده شود تا بهبودی تثبیت شود.
در جراحی دندانی، کودکی که تحت کنترل روتین دیابت است، بسیار بعید است که به کتوزیس مبتلا شود، مگر در صورت وجود عفونت حاد، اگر قوانین او دنبال شده باشند. چنین وضعیتی تنها در صورتی رخ می دهد که کمبود انسولین داشته باشد و شروع ناگهانی نداشته باشد، اما در سریع ترین زمان ممکن طی چند ساعت ایجاد شود. در این صورت بیمار و والدین او از این امکان آگاه خواهند شد، و در صورت امکان باید سریعاً به بیمارستان مراجعه کنند.
این هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. مثل معمول می توان از بی حسی موضعی استفاده کرد زیرا مقدار معمول آدرنالین ۱:۸۰۰۰۰ یا کمتر در ۲ تا ۴ میلی لیتر محلول داده شده برای ایجاد تفاوت در تعادل به طور کلی کافی نیست. در ویزیت های طولانی درمان، زمان بندی تزریق انسولین باید در نظر گرفته شود. دندان های عفونی که به راحتی نمی توانند به حالت غیر عفونی بازگردانده شوند و دندان های غیر زنده که نمی توانند به درستی تحت نظارت قرار بگیرند، بهتر است کشیده شوند.
باید به وضعیت لثه توجه ویژه ای شود. ممکن است به انجام مکرر جرمگیری نیاز باشد و باید دقیق باشد، و در عین حال تا حد امکان آسیب زا نباشد. پاکت ها باید با روش های مناسب حذف شوند. در کودکان، حتی در جایی که هنوز شواهدی از بیماری پریودنتال وجود ندارد، اقدامات پیشگیرانه مهم هستند. دستورالعمل های مسواک زدن صحیح و ماساژ لثه در صورت لزوم، ساییدن نقاط اکلوژن تروماتیک، در به تعویق انداختن بیماری های لثه کمک خواهد کرد.
هیچ منع مصرفی برای درمان ارتودنسی وجود ندارد، گرچه بهتر است استفاده از ابزار به حداقل معقول در اصول کلی کاهش داده شود. در صورت نیاز به ابزارهای مصنوعی، باید تحت نظارت منظم قرار گیرد و توجه بیمار به نیاز به مراقبت ویژه در مسواک زدن و ماساژ لثه ها معطوف شود.
کشیدن دندان تحت بی حسی موضعی معمولاً در کودکان مبتلا به دیابتی که بیماری آنها با انسولین به خوبی تحت کنترل است، مشکل خاصی ایجاد نمی کند. بسیاری از گزارش های مربوط به خشکی حفره ها و کندی بهبودی به بیماران کم سن قابل تعمیم نیستند، بلکه برای بیماران دیابتی مسن تر که تخریب عروقی قابل توجه، و بیماری های پریودنتال شدید دارند، صدق می کند. کشیدن دندان در کودکان ساده است، اما دندانپزشک باید مطمئن باشد که انسولین و رژیم غذایی عادی بیمار رعایت شده است و اخیراً هیچ نشانه ای از بی ثباتی قند خون نداشته است. در مورد دوم، عاقلانه تر است که او را برای مشاوره به پزشک معالج خود ارجاع دهید و احتمالاً کشیدن دندان را به صورت روزانه در بیمارستان انجام دهید. همانطور که قبلاً گفته شد، محلول بی حس کننده موضعی معمولی با آدرنالین ۱:۸۰۰۰۰ در این کودکان کاملاً مناسب است.
در عمل جراحی سرپایی دندان یک کودک دیابتی هرگز نباید از بیهوشی عمومی استفاده شود. این امر مستلزم ناشتا بودن حداقل ۳ ساعت قبل از عمل است، و تقریباً به طور قطع باعث ایجاد شوک انسولین خواهد شد. در صورت مناسب دانستن بیهوشی عمومی، بیمار باید به پزشک خود در بیمارستان ارجاع داده شود تا این امر به صورت سر پایی انجام شود.
هر گونه کشیدن دندانی که با درجاتی از عفونت همراه باشد باید توسط یک آنتی بیوتیک حمایت شود، هم برای کمک بیشتر به بافت در مبارزه با آن و هم برای حذف هر چه سریع تر منبع بالقوه بی ثباتی دیابت.
در ژانویه ۲۰۱۳، آکادمی دندانپزشکان کودکان آمریکا (AAP) دستورالعمل های عمل بالینی را در مورد مدیریت دیابت نوع ۲ در کودکان و نوجوانان صادر کرد. دستورالعمل ها در همه بیمارانی که با کتوز یا سطح گلوکز بسیار بالا مراجعه می کنند، درمان انسولین را توصیه می کنند، زیرا ممکن است در ابتدا مشخص نباشد که آیا این بیماران دیابت نوع ۲ یا ۱ دارند. پس از تأیید تشخیص دیابت نوع ۲، اصلاح سبک زندگی و درمان با متفورمین باید آغاز شود.
دیابت تأثیر بسزایی در ارائه مراقبت های دندانی دارد. برای دندانپزشکان مهم است که با مدیریت پزشکی بیماران مبتلا به دیابت آشنا باشند و علائم و نشانه های بیماری تشخیص داده نشده یا کنترل نشده را بشناسند. دندانپزشکان باید در حفظ بهینه سلامت در بیماران مبتلا به این بیماری کمک کنند و آنها این پتانسیل و مسئولیت را دارند که نقش فعالی در شناسایی، ارزیابی و مدیریت زود هنگام بیمارانی ایفا کنند که به دیابت مبتلا هستند یا در معرض خطر ابتلا به دیابت قرار دارند. آنها باید راهکارهای آموزش بین حرفه ای را در آموزش پزشکی و دندانپزشکی با هدف بهبود همکاری در مراقبت از بیماران دیابتی اجرا کنند.